Een saaie grijze dag . . .

We hebben het Zuiderzeepad afgerond en willen toch het laatst stuk van het Veluwe Zwerfpad weer oppakken. Vandaag starten we in Vaassen en lopen door tot even voor Elspeet. Daar hebben we vanmorgen weer een auto achter gelaten. Als we in Vaassen op de parkeerplaats staan we als één van de zeer weinigen op de grote parkeerplaats voor de Cannenburg. Na een kop koffie gaan we van start en lopen door het Kersenpaadje met aan weerszijden de scheefgegroeide Lindebomen naar de watermolen. De molen (Cannenburgh's molen) werd in 1386 gebouwd. Destijds een molen waar de boeren uit de omgeving verplicht hun graan lieten malen, een z.g. dwangmolen. De molen brandde in de strenge winter van 1940. Blussen bleek onmogelijk omdat het bluswater in ijs veranderde. De molen is als turbinemolen herbouwd en heeft als zodanig tot 1978 gewerkt. Daarna is de maalderij in de molen geëlektrificeerd. We lopen nog een tijdje langs de Cannenburg en komen in het buitengebied van Vaassen. Even later lopen we het bos in richting de Galgenberg en komen even later in Gortel. Het esdorpje bestaat uit ca. 25 boerderijtjes, boshuizen, een schooltje en een kerk. In het dorpje, dat de status van een beschermd dorpsgezicht heeft gekregen, wonen ongeveer 70 inwoners. Het schooltje werd in 1889 door de bevolking gesticht. Samen met Niersen zijn het een soort museumdorpjes.

Na het Greveld waar we weer van ons kunnen kijken komen we bij het Verscholen Dorp. Een speciaal ingericht onderduikerskamp dat in de verlaten bossen bij Vierhouten ligt. Opa Bakker en tante Cor speelden daar een grote rol. Alles gaat goed tot het kamp op 29 oktober 1944 opgemerkt wordt door twee Duitse soldaten. We lopen om het Hendrik Mouwenveld, een heideveld met aan de rand dennenbossen en eikenhakhoutbossen, door naar Vierhouten. In het speeltuintje in het centrum is een mooie gelegenheid om de traditionele kop snert te eten. We laten het met dit druilerige weer goed smaken.

Na Vierhouten ligt een groot deel van de Elspeetse Heide voor ons. In het gebied zijn nog diverse grafheuvel herkenbaar. Aan het rand van dit heidegebied heeft men een prehistorische grafheuvel nagemaakt. Het geeft een goed beeld hoe archeologen een grafheuvel aantreffen. Diverse aardlagen, graf, urnen en paalsporen zijn zo zichtbaar gemaakt. Deze grafheuvel is meerdere malen gebruikt. Het graf is ruim 2000 jaar voor Christus gedolven. De dode, waarvan nog een silhouet op de bodem te zien is kreeg voedsel mee in een Veluwse Klokbeker. In de Bronstijd, 1000 jaar later, is de heuvel vergroot en met een rij palen omgeven. We lopen verder tot vlak voor Elspeet. Voor vandaag het einde voor de volgende keer het startpunt.

. . . hebben jullie ook zin in een kopje koffie . . .

Aardhuisweg - Vaassen

Vanmorgen weer om zes uur vertrokken. Eerst de ene auto in Vaassen parkeren en daarna door naar de Aardhuisweg. We nemen een kop koffie en gaan op stap. We steken de weg over en komen langs een flink stuk bos met, staand en liggend, dood hout. Zo hier en daar zien we overal de paddenstoelen alweer welig tieren. Als we uit het bos komen en het zandpad volgen zien we rechts van ons het heideveld. Volgens een bordje blijkt dat een rustgebied te zijn. Als we het pad een paar honderd gevolgd hebben zien we in de verte een roedel edelherten. Gelukkig kunnen we de dieren met de verrekijker wat "dichter bij" halen. We hebben alle tijd om uitgebreid te kijken.

 

 

 

 

We lopen weer verder en komen uit in Hoog Soeren. Daar staat Paula ons al op te wachten, na een begroeting gaan we verder. Ze is vandaag wat stilletjes. We lopen richting de Spaanse kappen. Onderweg passeren we het Ruitersgat, een diepe met water gevulde leemput. We zijn blij dat het overdag is en geen nacht! Al pratend komt Erik met de ontboezeming dat hij het doel mist. Manneneigen of niet maar . . . je wilt ergens heen. Het is natuurlijk een heel ander pad dan gebruikelijk. Het Pieterpad loopt van Pieterburen naar Maastricht en dat is dit niet. Al pratend zijn we het wel met elkaar eens dat het veel hetzelfde is. De weidsheid van Nederland, dorpjes, riviertjes enz kom je hier niet tegen. En we besluiten dan ook dat we met dit pad stoppen en wat nieuws zoeken. Bij de handwijzer gaan we rechtsaf. Als gauw komen we langs een erg vreemde combinatie, Een geweldige, eeuwenoude, eik. Ervoor staat een vlakke steen met het opschrift Gerritsboompje. Zo rond 1750 is de eik geplant door Peter Gerrits. Hij was richter van de Wieselse Mark. De boom fungeerde waarschijnlijk als grensboom van een perceel eikenhakhout. Het loopt tegen koffietijd. Volgens de kaart moeten we aan het eind van dit pad een hut krijgen. Een mooie plaats om de koffie te drinken. De hut (Het hutje van Fennema of stoeltje) komt in zicht . . .  er staan twee fietsen voor. We ontmoeten twee mannen met moutainbikes en knopen een praatje met hen aan. Inmiddels gaan de bekers rond en wordt gevraagd of de heren fietser ook zin in een bakkie hebben. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. En het leuke is dat we weer van elkaar kunnen leren, zo leert de één dat het Pieterpad niet bij Elburg langs gaat en leert de ander dat je altijd een mes bij je moet hebben. Na de koffie en de koek stappen onze gasten weer op en gaan wij aan het eind van de weg rechtsaf.

Na een tijdje komen we bij de bosrand aan. Rechts van ons, graslanden en akkers. Af en toe en erg smal pad tussen twee akkers. Een mooie afwissening.

Zo tegen Vaassen aan kom we een groot aantal sprengen tegen. Het industriële landschap van de 16e en 17e eeuw. Destijds werden tientallen watermolens op die manier aangedreven.

Zols hierboven al even aangehaald. We stoppen met het Veluwe Zwerfpad en zoeken een nieuwe uitdaging. Want we blijven lopen!

Er wordt gecontroleerd . . . .

Elspeet - Aardhuisweg

De beloftes zijn: een mooie zonnige dag. Toch is het frisjes en zit de lucht dicht als we Elspeet uit lopen. Het blijft grijs. Na het dorp  lopen we langs de weiden en heide. Aan de horizon liggen de huisjes van de Kleine Kolonie. Dan steken we het Elspeeterveld over.  Het is een afwisselende route. We zijn niet de eerste die hier voorbij gekomen zijn. De krant is al bezorgd. Opvallend aan deze streek is dat ieder een bovengrondse gastank heeft. Al gauw komen we in het bos uit. Het is heerlijk in het bos, overal jong groen.

We komen weer bij een heideveld, het Houtdorperveld. Het is eigendom van de gemeente Ermelo en werd tot 1995 verhuurd als militair oefenterrein. Via de Paleisweg lopen we Garderen binnen. Als we bij de grote ronde stenen molen komen zien we dat de grote deuren open staan. We gaan een kijkje nemen. De smalle trap op naar boven, een over de stelling, die 3 meter 90 boven de straat ligt,  en nemen zo de omgeving in ons op. We nemen de trap naar de volgende verdieping. Dit is de maalzolder. De molen is als zodanig ook nog in gebruik. We lezen in het logboek van de molenaar dat hij afgelopen donderdag gerst gemalen en afgeleverd heeft. We dalen de smalle trapjes af en gaan verder met de tocht. De zon breekt nu helemaal door.  Terwijl we verder gaan zien we de molenaar de kap kruien. Langzaam komt die steeds meer in de wind te staan. 

We lopen over het fietspad wat een ware snelweg blijkt te zijn. We moeten oppassen en steeds aan de kant voor grote groepen wielrenners. Op de Goudberg, die bij het landgoed 't Sol hoort drinken we een kop koffie. Vanaf de stenen berg hebben we een mooi uitzicht over de Garderense Enk en zien we in de verte dat de wieken van de molen draaien. Bij de zandwinning (1982) langs naar het Garderense veld dat nog steeds als militair terrein in gebruik is. Brede zandpaden en diepe sporen. Het enige activiteit die wij bespeuren is de aanwezigheid van het rode leger bosmieren. Verder een algehele stilte. Bij het Uddeler meer komen we op een windstille vlakte - de Uddelerschans - waar we even de benen strekken en heerlijk van het zonnetje genieten. Een klein meer op een bijzondere plek. Zo midden op de Veluwe en 24 meter boven het zeeniveau! Klik op de link om er meer over te lezen. De resten van de hunneschans zijn zo rond 900 na Christus opgeworpen. Als we weg willen gaan treffen we twee andere wandelaar. We knopen even een gesprek aan en het blijkt dat het de route controleurs zijn. Leuk om in de elf jaar die we nu gelopen hebben daadwerkelijk te ervaren dat we als wandelaars niet aan ons lot overgelaten worden.

We lopen nu in één vrijwel rechte streep naar de parkeerplaats waar de auto staat. Over het Uddelsche Buurtveld en de Bieze. We houden de zandweg aan. Beide zijden van de weg worden gemarkeerd door rijen paaltjes. En duidelijke borden om daar niet te lopen. Het veld wordt door de explosieven opruimingsdienst schoongemaakt. Toch weer een veilig gevoel.

In haar kamerjas . . . .

Nieuw Milligen - Elspeet

Gisteren lieten de regenbuien mij nog wat in het ongewisse. Voor vandaag echter, zo hoorde ik dat vanmorgen, was er een prachtige dag voorspeld. We hebben die ook gekregen. Het is nog donker als we de tweede auto parkeren maar na de koffiestart trekt dat al gauw weg. De grond is nog nat van gisteren en enigszins "glijdend" gaan we van start. We lopen langs het Kootwijker veen. Het meer ligt zo'n 40 meter boven NAP en is een levend stuk hoogveen. De ondergrond dateert uit de ijstijd en is een korst van ijzeroxide waarop zich een dikke laag veen gevormd heeft.

We horen duidelijk het verkeer op de snelweg en als we even later over de Asselse heide lopen valt ook het drukke treinverkeer op. Langzaam verdwijnt de dagelijkse drukte naar de achtergrond en genieten we van de stilte en de verlatenheid van het kroondomein. Ook het dorp Hoog Soeren baadt in die rust. Het dorp zonder straatnamen en alleen huisnummers ligt midden in de kroondomeinen. Als we het dorp uitlopen staat Paula daar in haar kamerjas. Een stevige dame die ons geen blik waardig keurt.

We lopen onder de geweldig beuken door. De bossen zijn in 1684 aangekocht door stadhouder Willem III. Voorbij de Echoput wandelen we Kroondomein Het Loo op. De kloot wordt opgediept uit de rugzak van Erik. Voor ons ligt een mooi zandpad dat uitermate geschikt is voor het klootschieten.

Rechts van ons is het ruitergat en als we bij de Spaanse Kap komen, slaan we links af richting Elspeet. De weg is recht en erg lang. Langs de Kroeze eik en over de Hooge Duvel bereiken we Elspeet waar de auto staat. We halen eerst de andere auto op en drinken daarna bij Kees nog een lekker kopje koffie. Dank je Kees!